Majdan. 2014. (bardzo dużo zdjęć)

Trudno uwierzyć, że od wydarzeń na Majdanie minęło już pięć lat. Pamiętam, jak wówczas wszystko przezywaliśmy, jak baliśmy się o naszych znajomych, którzy byli wtedy w Kijowie, i o następnych, którzy wieczorem, 18 lutego 2014 roku, kiedy Berkut otworzył ogień do protestujących, podjęła decyzję o tym, że też jadą do Kijowa. W kaskach budowlanych, rowerowych poszli przeciwko oddziałom specjalnym milicji uzbrojonym w automaty Kałasznikowa. Tej samej nocy we Lwowie miał miejsce atak na budynki milicji i struktur MSW we Lwowie („Noc gniewu”).

Starcia trwały do 20 lutego. Zginęło ponad 100 osób, były setki rannych. 21 lutego wieczorem ze swojej podkijowskiej rezydencji uciekł w popłochu Janukowycz.

Po kilku dniach, kiedy wydawało się, że wszystko się uspokoiło, pojechałam z córką i jej koleżankami na konkurs tańca do Charkowa. Charków, uchodzący za miasto prorosyjskie był daleko od kijowskich wydarzeń, a „antymajdan” pod pomnikiem Lenina był farsą. Obok hucznie świętowano maslenicę (zapusty) i ścigano się, kto zje na raz więcej naleśników.

W takiej atmosferze dowiedziałyśmy się, że wojska rosyjskie zajęły Krym. Opiekunka tańczącej grupy poważnie zastanawiała się, czy nie zrezygnować z konkursu i nie wracać do Lwowa – Charków leży tylko 50 kilometrów od granicy rosyjskiej. Ja byłam przeciwko panice. Wróciłyśmy dwa dni później, przez Kijów.

Dwanaście godzin krążyłyśmy po spalonym Majdanie, od ósmej rano do ósmej wieczór, pośród morza kwiatów i zniczy. Miasto opłakiwało swoich bohaterów, na placu pozostali już nieliczni, którzy po kilku miesiącach koczowniczego życia nie mogli jeszcze wrócić do rzeczywistości. Rozmawiałyśmy z ludźmi, jakiś pan opowiadał, jak operował rannych na stole do masażu w pobliskim salonie piękności, jak znosili broczących krwią demonstrantów do hotelu Ukraina, układając ich na podłodze w holu. Nie mogłam opanować łez, i dziś też ciężko mi patrzeć na te zdjęcia.