Polak indywidualny i grupowy

Tak mnie natchnęło, kiedy jedna z moich grup miała zorganizowany koncert piosenek lwowskich w wykonaniu zespołu Edzia Sosulskiego. Koncert odbywał się w restauracji „Lwowska Premiera”, której właścieielami są też Polacy – Marian i Ala. Staliśmy sobie z boku i rozmawialiśmy, bo tu wszyscy się znają, nie sposób przecież się nie znać, skoro mój znajomy z Warszawy nocował u mamy Ali, a jej tato jest kierownikiem innego zespołu, który przygrywa turystom w Polski. Z jej mężem rozmawiałam kiedyś przez telefon, kiedy potrzebowaliśmy transportu i Beata poleciła jego usługi. Córka Ali chodzi do jednej klasy z synem niani mojego syna, a oboje tańczą w zespole, którego kierownikiem jest Edzio. Moja córka zaś od tego roku będzie chodziła do klasy z synem Edzia. Innymi słowy jak wytrzymać w tym Lwowie – kichniesz na Łyczakowskiej, na Zamku powiedzą „na zdrowie”. Skoro ja już tyle osób znam, mieszkając tu od czterech lat, to co dopiero ci, którzy mieszkają tu od zawsze – jedna wielka rodzina.

Jeden pan z wycieczki obserwował nas i w końcu podszedł i powiedział, że dziękuje nam. Że my to wszystko tak, wspólnymi siiłami, dla Lwowa, dla Polaków, dla nich – patriotycznie. Hm, hm, mówię, że nie dla nich, a dla siebie, i nie patriotycznie, a komercyjnie – w końcu każdy z nas pobiera wynagrodzenie za tę działalność, czy śpiewa, czy gada, czy gotuje.

I wtedy mi przyszło do głowy – że dla nas to jest naturalne, ale ktoś z zewnątrz to zupełnie inaczej postrzega. Że jesteśmy takimi Polakami Grupowymi. Udzielamy się, działamy, kontaktujemy między sobą i w ten sposób tworzymy życie polskie we Lwowie. Dla nas, czy dla nich? Każdy uprawia swoją działkę, ale w efekcie orzemy wspólnie spory kawał ziemi.

Ale są i Polacy Indywidulani. To ci, którzy sie wżenili. Zasymilowali? Może niekoniecznie. Ale są poza obiegiem. Nie grają w polskim teatrze. Nie występują w radio. Nie śpiewają piosenek Szczepcia i Tońcia. Nie jadają w polskiej restauracji. Nie biorą udziału. Sami po sobie.