Kościół ma prawo dbać przede wszystkim o swoje interesy, a nie ma obowiązku troszczyć się o interesy narodowe tego czy innego państwa, ani tym bardziej przejmować jego obowiązków, kiedy państwo jest bezradne. Kościół to jednak przede wszystkim wierni i to o ich dobro Kościół powinien troszczyć się w pierwszej kolejności. Jeśli mogę wziąć udział w mszy świętej po polsku w Kairze, Johannesburgu, Nowym Jorku, Pekinie, Sydney, to tym bardziej taka możliwość powinna być we Lwowie. I dzięki Bogu, taka możliwość jest.
Tymczasem arcybiskup lwowski Mieczysław Mokrzycki w wywiadzie, którego udzielił Marii Pyż z Radia Lwów mówi, że „oni [starsi Polacy] właśnie muszą obumrzeć, muszą złożyć tą ofiarę z własnego języka po to aby właśnie ten obrządek tutaj przetrwał dalej, bo jeśli nie to razem z tymi starszymi Polakami pochowamy także obrządek i kulturę łacińską tutaj na tych Kresach Wschodnich”. Niezbyt szczęśliwie, trzeba przyznać. Może gdyby arcybiskup miał czas na przemyślenie swoich odpowiedzi, to nie złożyłby nas tak łatwo w ofierze na ołtarzu obrządku łacińskiego.
Póki co sytaucja na szczęście nie jest taka zła, jakby z tego wywiadu można było wywnioskować – „liturgia w tak ważne święta jak Wielkanoc czy Boże Narodzenie jest prowadzona w dwóch językach”. Otóż nie jest, przynajmniej w kościele o którym mowa w wywiadzie. Jutrzejsza rezurekcja i jeszcze dwie msze będą po polsku, jedna po ukraińsku i jedna po rosyjsku. Dwujęzyczne nabożeństwa odbywają się tylko w tych kilka wyjątkowych dni w roku, kiedy odprawia się je raz dziennie (jak w Triduum), co wydaje się logicznym wyjściem w wielojęzycznej parafii. Są katechezy, grupy modlitewne prowadzone w języku polskim. Przy parafii działa szkółka języka polskiego, a proboszcz z ambony udziela lekcji patriotyzmu.
Cieszę się więc tym, co jest, mając nadzieję, że zanim arcybiskup złoży nas w ofierze, zauważy gdzieś w krzakach uwiązanego baranka. Wesołych Świąt.
